در دهه ی ۱۹۸۰، برگی از تاریخ فضایی جماهیر شوروی زمانی رقم خورد که این کشور سعی کرد نسخه خودش از شاتل فضایی ناسا را بسازد. اما با وجود پرواز امتحانی موفق بدون سرنشین در مدار، «بوران» به خاطر کاهش گسترده بودجه های تخصیص داده شده برای این امر، تبدیل شد به آهن قراضه ای که در آشیانه رها شده تا بپوسد.

یکی از شاتل های فضایی شوروی در سال ۲۰۰۲ زمانی که آشیانه اش فرو ریخت، نابود شد اما دو مدل دیگر همچنان دست نخورده باقی مانده اند و در یک سری عکس که توسط سرگئی ساوستیانف به عنوان بخشی از دیدار سرگئی کریکالف، فضانورد روس و رئیس برنامه های فضایی با سرنشین آژانس فضایی روسیه، روسکوسموس، از این مجموعه گرفته شده به تصویر کشیده شده است.

این عکس ها آشیانه ای بزرگ را نمایان می سازند که زمانی مرکز فعالیت های گوناگون بوده اما حالا متروکه شده و نزدیک پایگاه فضایی بایکونور در قزاقستان ـ که امروزه همچنان برای پرتاب راکت های سایوز استفاده می شود ـ قرار دارد.

در مقر آشیانه، دو شاتل استفاده نشده بوران به نام های «بوریا» و «OK-MT» وجود دارد. شباهت شان با شاتل های فضایی ناسا اتفاقی نیست؛ در آن زمان این بهترین راه برای خلق وسیله نقلیه ای برای رفت و برگشت به مدار محسوب می شد.

توسعه ی این برنامه در سال ۱۹۷۶ آغاز شد و این فضاپیمای قابل استفاده مجدد قادر بود پیش از بازگشت به زمین عملیات هایی را در مدار به انجام برساند. اما پس از همان یک سفر فضایی بدون سرنشین در سال ۱۹۸۸ و بعد از فروپاشی اتحادیه جماهیر شوروی در سال ۱۹۹۳، این برنامه فضایی رها شد. البته مدل های دیگری نیز ساخته شد که امروز در موزه نگهداری می شوند.