مرضیه غفاریان: فرض کنید بالاخره گره از کلاف پیچیده نیمکت تیم ملی ایران گشوده و مشخص شد چه فردی قرار است در جام جهانی روی آن بنشیند. مثلاً تصور کنید با برکناری دراگان اسکوچیچ این بار قرعه برای هدایت ملی پوشان به نام ژنرال افتاده است. به نظر شما آیا این اتفاق پیامد خوبی برای تیم ملی کشورمان در برخواهد داشت؟

اگر خاطرتان باشد دو سال پیش هم امیر قلعه نویی همچون الان یکی از گزینه های مطرح برای تصدیگری این سمَت بود. اما در زمستان سال 98 در میان بهت همگان این اسکوچیچ بود که در این زمینه گوی سبقت را از کسی ربود که فقط یک گام تا نیمکت تیم ملی فاصله داشت. سرمربی وقت سپاهان آن زمان به دلایل گوناگون به آرزویش نرسید ولی حالا دوباره بخت به او روی کرده  و چرخش ایام باعث شده بار دیگر نامش در میان افراد درنظر گرفته شده برای در اختیار گرفتن این  مسئولیت قرار گیرد.

اگرچه این بار امیر نسبت به گزینه های دیگر شانس کمتری برای پوشیدن ردای سرمربیگری ایران در قطر دارد اما فرض کنید این دفعه برعکس گذشته بخت با ژنرال یار شده و بلیت پرواز قطر به دست او رسیده است، حالا مهمترین موضوع آن است که چه سرنوشتی در مهمترین تورنمنت فوتبالی دنیا برای ایران رقم خواهد خورد.

آیا پرافتخارترین سرمربی ایران از نظر فنی شایسته ترین فرد برای هدایت ملی پوشان ایران در نبردهای سخت و دشواری که درپیش دارند، به شمار می آید؟ سابقه حضور او در رأس تیم های لیگ برتری ثابت می کند که تیم های تحت هدایت ژنرال همواره توانایی درخشش در سطح اول فوتبال ایران را داشته اند. این سرمربی استقلالی به هر تیمی پیوسته موفق شده در قامت یکی از مدعیان قهرمانی ظاهر شود. اگرچه سال های زیادی است دست امیر از رسیدن به جام کوتاه مانده اما در کارنامه او عناوین افتخارآمیز زیادی دیده می شود. چه بسا اگر فصل گذشته گل گهرِ ژنرال گرفتار پرونده بازیکن گابنی خود نمی شد شاگردان او قهرمان می شدند. همین موضوع باعث شد که حالا اسم او در کنار اسامی مطرح برای جانشینی دراگان روی میز مذاکرات فدراسیون قرار گیرد. اما آیا او برای سکانداری ملی پوشان در عرصه جهانی نیز صلاحیت دارد و می تواند موفقیت های باشگاهی اش را در سطح ملی هم تکرار کند؟

■■■

اگرچه در صورت بیرون آمدن نام قلعه نویی از سبد رأی فدراسیون نشین ها این برای نخستین بار خواهد بود که او توانایی اش در کسوت سرمربیگری را در میدان جهانی به بوته آزمایش می گذارد اما پیشینه امیر نشان می دهد که او در هدایت ملی پوشان ایران بی تجربه نیست. درست 16 سال پیش بود که قلعه نویی جانشین یک سرمربی کروات دیگر در تیم ملی شد. امیر آن روزها که به جای برانکو روی نیمکت تیم ملی نشست موفق به کسب ۱۰ برد، ۶ مساوی و یک باخت در 17 مسابقه شد؛ یعنی حاصل تلاش او در آن برهه ثبت رکورد 1/2 امتیاز در هر بازی بود که کارنامه موفقی برای یک سرمربی به شمار می آید. گواه این ادعا هم آنکه ژنرال در پایان آن سال به دلیل همین نتایج در جمع سه نامزد عنوان بهترین مربی سال آسیا قرار گرفت.

پر بیراه نیست اگر بگوییم با توجه به این رزومه و همچنین بیلان کاری که امیر در لیگ برتر از خود برجای گذاشته او قادر خواهد بود تیم ملی کشورمان را از خوان پرپیچ و خم جام جهانی به سلامت عبور دهد. ضمن اینکه او به سبب آشنایی با بازیکنان و تسلط کافی که بر شیوه بازی هرکدام از آنها دارد به زمان زیادی برای آماده سازی آنها نیاز ندارد. او می تواند موفق شود به شرط اینکه همچون تابستان 1385 از چند مربی خبره ایرانی نیز در کادر فنی خود بهره ببرد. پرافتخارترین سرمربی لیگ برتر ایران می تواند با کامیابی در جام جهانی با یک تیر دو نشان بزند؛ هم نشان دهد برخلاف آنچه می گویند ایده هایش هنوز تکراری و نخ نما نشده و هم اینکه دوباره محبوبیت از دست رفته خود را بازیابی کند.

البته این یک روی سکه است، روی دیگرش هم آن است که طالع با امیر یار نباشد و او در این پرونده شکست بخورد و دست از پا درازتر از شیخ نشین قطر به کشور برگردد. آن وقت دیگر هیچکدام از بهانه های دست های پشت پرده و ناداوری و سنگ های پرتاب شده به سمت قطار و... نیز کارساز نخواهد بود. با وجود این باید منتظر ماند و دید با توجه به این نکات پاسخ امیر قلعه نویی به پیشنهاد احتمالی فدراسیون برای جانشینی دراگان چه خواهد بود؛ آیا او ریسک می کند و روی این صندلی داغ می نشیند یا همچون علی دایی عطای کار در تیم ملی را به لقایش می بخشد؟