دریا قدرتی پور: بازار پرسود و پرحاشیه فرم مدارس این روزها داغ داغ است. بعد از دو سال مهر امسال دوباره تهیه یونیفرم دانش آموزان به یکی از دغدغه های خانواده ها تبدیل شده است. چالشی که با رکود اقتصادی و بالا بودن قیمت ها و در کنار آن عدم کیفیت مناسب به خصوص برای خانواده هایی که مدرسه روهای بیشتری دارند خودنمایی بیشتری می کند.

به گفته خانواده ها کیفیت دوخت و نوع پارچه ای که برای فرم مدارس تهیه می شود با هزینه هایی که برای آنها گرفته می شود همخوانی ندارد. از اواسط دهه 70بود که فرم های مدارس تن پوش دانش آموزان شدند. همان روزهایی که تصمیم بر آن شد پای تولیدی و عرضه‌کننده‌های یونیفرم‌های مدرسه به ماجرا کشیده شود و در ‏پی آن مدارس با گرفتن هزینه از خانواده ها مسئولیت تهیه یونیفرم دانش آموزان را هم بر عهده گرفتند.  لباس یکدستی که قرار بود فاصله طبقاتی میان بچه‌ها را پرکند و مانع از فخرفروشی و چشم و هم چشمی میان آنها شود.

این ماجرا با تشکیل کارگروه ساماندهی مد و لباس در سال 96 جنبه رسمی به خود گرفت و این کارگروه با ارائه دستورالعمل واحدی دست مدارس را  در انتخاب رنگ و بعضی طرح ها و مدل های مطابق با آن استانداردها باز گذاشت و این باعث شد که هر مدرسه ای ساز خودش را  بزند. سازی که به گوش خانواده ها چندان کوک نبود و خیلی از آنها از این موضوع راضی نبودند.

خانواده ها معتقدند اگر خودشان می توانستند برای فرزندانشان فرم تهیه کنند، پارچه های با کیفیت تری را انتخاب می کردند. مریم سلطانی، یکی از والدینی است که همین مشکل را دارد. او دو فرزند دانش آموز دارد و خودش خیاطی می کند. به نظر او اگر پارچه با کیفیت تری برای فرم مدارس انتخاب شود، هزینه کمتری هم هر سال بر دوش خانواده ها می افتد و آنها می توانند به جای یکسال تحصیلی هر دو سال یکبار اقدام به تهیه فرم برای دانش آموزانشان بکنند: «به ما گفته شده که فرم را باید حتماً از تولیدی هایی که خودشان مشخص کرده اند تهیه کنیم و ما نمی دانیم آیا کیفیت، دوخت و هزینه آن مناسب هست یا نه؟»

این موضوع تنها برای مریم صدق نمی کند، زهرا انصاری هم سه فرزند دارد و وقتی مشکلاتش را در رابطه با کیفیت فرم مدارس بچه هایش ردیف می کند با دیگر اولیاء مشترک است: «امسال گفته شده باز به تولیدی مراجعه کنیم، من به کیفیت آن اعتماد ندارم، کاش مسئولین در این رابطه توجه بیشتری داشته باشند، در مقابل تهیه فرم هزینه پرداخت می کنیم و امید داریم که جنس خوبی هم به دستمان برسد. فرزند شش ساله ام که پیش دبستانی هست او نیز باید فرم مخصوص داشته باشد.»

رضا محمدی هم پدر سه دانش آموز پیش دبستانی، راهنمایی و دبیرستانی است. او از این وضعیت اظهار تأسف می کند و می گوید: «دو سالی که بچه ها مدرسه نمی رفتند، مشکلی هم نبود اما با باز شدن دوباره مدارس دغدغه خانواده ها هم بیشتر شده و در کنار مبالغ زیادی که باید برای لوازم التحریر و کیف و کفش کنار بگذارند، خرید یونیفرم مدارس هم دغدغه دیگری شده است.»

رسول قادری، پارچه فروش که دو فرزند دانش آموز دارد هم چندان از این قانون دلِ خوشی ندارد: «پارچه های با کیفیت و قیمت پایین هم در بازار داریم که می توانیم در اختیار تولیدی ها قرار دهیم و یا اینکه خودمان برای فرم فرزندانمان استفاده کنیم ولی متأسفانه گفته شده فقط باید از تولیدی ها تهیه شود. کاش اجازه می دادند که خودمان نوع پارچه و خیاط را انتخاب کنیم. برخی از خیاطان مانتوها و شلوار را آنقدر گشاد می دوزند که سایز بدن نیست و یا اینکه طوری می دوزند که همان اوایل نیاز به دوخت مجدد دارد.»

اینها همه در حالی است که به گفته مسئولان آموزش و پرورش، در  فرم مدارس باید ویژگی های قانون حجاب و عفاف رعایت شود و قیمت ها توسط اتحادیه صنف خیاطان و اداره صمت تعیین شده و آموزش و پرورش نیز در آن دخل و تصرفی نداشته باشد.

سال گذشته وزیر وقت آموزش‌وپرورش، مأموریت ساماندهی لباس فرم دانش‌آموزی را در قالب ‏بخشنامه‌ای به سازمان دانش‌آموزی واگذار کرد. هدف این بود که سازمان دانش‌آموزی امر نظارت، ساماندهی و ‏مدیریت فرایند‌های اجرایی لباس فرم مدارس را از مرحله تهیه تا توزیع مدیریت کند. اما آیا در این بازار پرسود می توانیم امیدوار باشیم که وضعیت فرم مدارس ساماندهی شود و اجناس با کیفیت تری به دست خانواده ها برسد؟