مرضیه غفاریان: بمب خبری پیش از بمب نقل و انتقالات زمستانه به صدا در آمد. ادعای عجیبی که نمی توان به سادگی از کنار آن گذشت. اینکه تارتار می گوید یکی از تیم های لیگ برتری به بازیکنش 40 میلیارد پیشنهاد داده و 7 میلیارد هم جداگانه برای مدیربرنامه او در نظر گرفته است حتی می تواند رکورد شگفت انگیزترین پدیده فوتبالی فصل اخیر فوتبال کشورمان را هم از آنِ خود کند. برای آنکه به آنچه سرمربی ذوب آهن گفته است بهتر پی ببرید کافی است به لیست گران ترین بازیکنان لیگ 22 و مبالغی که آنها برای یک فصل دریافت کرده اند رجوع کنید.

اگر رقم قرارداد نجومی مهاجم هلندی با باشگاه پرسپولیس که چیزی بیش از 43 میلیارد تومان بوده و گفته می شود یورگن لوکادیا با دریافت حدود ۲۰ میلیاردش از سرخ های پایتخت دست یحیی گل محمدی را در پوست گردو گذاشت را بی خیال شوید، همه شاه ماهی های لیگ برتری در نقل و انتقالات تابستانه با قراردادی زیر 40 میلیارد مطرح شده برای شکار گاندوی مورد اشاره تارتار، در تور افتاده اند.

اصلاً چرا راه دور برویم؟ کافی است میزان پول درخواستی جانشین گلزن ترین ستاره سرخ ها از پرسپولیس و مبلغ نهایی قرارداد او با این باشگاه را در نظر بگیرید تا بهتر به هنگفت بودن پولی که برای وسوسه کردن بازیکن تیم رده هشتمی لیگ پیشنهاد شده پی ببرید. مهاجم مورد نظر یحیی برای جبران فقدان لوکادیا در خط آتش تیمش برای نیم فصل دور برگشت فصل جاری مبلغ ۱۵ میلیارد تومان و برای فصل بعد نیز حدود ۳۰ میلیارد تومان به صدرنشین فعلی لیگ درخواست کرده بود که این باشگاه تهرانی علیرغم نیازش به عیسی آل کثیر و علاقه سکاندار پرسپولیس به حضور این مهره در ترکیب تیمش زیر بار رقم درخواستی عیسی نرفت و در نهایت هم طرفین  روی مبلغ ۵میلیارد تومان برای نیم فصل به توافق رسیدند. حتی اگر 5 میلیارد آپشن قرارداد این مهاجم جنوبی با سرخپوشان را هم در نظر بگیریم باز هم فاصله 30 میلیارد تومانی تا 40 میلیارد پیشنهاد شده به جوان تیم گاندوها دیده می شود، آن هم با نادیده گرفتن 7 میلیاردی که عنوان شده به ایجنت این شاگرد سبزپوش تارتار پرداخت خواهد شد؛ یعنی مدیربرنامه سرباز ذوب آهن هم صرفاً برای «روی مخ رفتن» و جلب رضایت او برای پیوستن به تیم مورد نظر 2 میلیارد بیشتر از آل کثیر گیرش می آید!

همین هاست که باعث می شود رکورد عجیب ترین ادعای لیگ 22 و شگفت آورترین پدیده نقل و انتقالاتی فوتبال کشور را به اظهار نظر اخیر سرمربی جوان ذوبی ها در خصوص پولی که تیمی متمول برای بُر زدن مهره کلیدی اش مطرح کرده اختصاص بدهیم. اصلاً هم کاری به این موضوع نداریم که بازیکن نامبرده سرانجام «مرام و معرفت» به خرج می دهد و در تیمی که در آن مطرح شده می ماند یا تصمیم می گیرد به مخارج زندگی و آینده خود فکر کند و ساکش را بردارد و راه خروج از باشگاه اصفهانی را در پیش بگیرد. آنچه در این میان مهم است 40 میلیاردی است که برای به خدمت گرفتن این فوتبالیست در نظر گرفته شده است. مبلغی که به تنهایی و بدون حتی نیم نگاهی به پول های رد و بدل شده در بازار نقل و انتقالاتی ایران خودش به تنهایی نه فقط برای روی مخ رفتن این بازیکن که برای سوت کشیدن مخ شنونده ها و بلند شدن دود از مغز آنها کفایت می کند.

با این تفاسیر سئوالی که ذهن را درگیر می کند آن است که این پول که معلوم نیست از کدام جیب قرار است پرداخت شود برچه اساس و معیاری روی بازیکن مورد اشاره سرمایه گذاری خواهد شد. باشگاه های فوتبال در دنیا پیش از قراردادن نام ستاره های مطرح در سبد خرید خود به فکر درآمدزایی از آن بازیکن هستند. روی هیچ فوتبالیستی ولو مستعدترین آنها سرمایه هنگفتی نمی شود مگر آنکه عایدی از قِبَل آن نصیب باشگاه و تیم شود. گیریم که باشگاه های ایرانی با تیم های مطرح دنیای فوتبال در یارگیری و حرفه ای رفتار کردن در خرید و فروش ستاره ها فاصله ای از زمین تا آسمان داشته باشند که هیچ شکی در آن نیست. اما همه اینها باعث نمی شود باور کنیم حتی متمول ترین باشگاه فعال در عرصه فوتبال کشورمان بخواهد 47 میلیارد پول بی زبان را خرج به عضویت در آوردن بازیکنی کند که نه سابقه حضور در تیم ملی ایران را دارد که بخواهد روی درآمدی که در آینده از این راه و با حضورش در

رقابت های بزرگ ملی و بین المللی نصیب تیم خواهد شد زوم کند، نه محبوبیت چندانی در بین فوتبالیست های این سرزمین دارد که بتواند توجه رسانه ها و طرفداران فوتبال را معطوف به حضورش در ترکیب تیم کند و نه آنچنان که باید و شاید مهره تأثیرگذاری در مسابقات بوده که روی امتیازآوری او برای تیم و درخششش در مستطیل سبز حساب ویژه باز کند.

اینقدر باور اینکه تیمی می خواهد در آینده به یکی از بازیکنان تارتار ولو ستاره تیم او 40 میلیارد تومان دستمزد بدهد سخت است که لحظه ای این موضوع به ذهنمان متبادر می شود که نکند 4 میلیارد تومان بوده و اشتباه لپی سکاندار سبزپوشان و یا خبرنگار باعث شده این مبلغ 10 برابر از آنچه حقیقت داشته وایرال شود؟! اما اینکه تارتار در جایی دیگر از صحبت هایش گلایه می کند که چرا بازیکن 5 میلیاردی باید 10 میلیارد بگیرد و اینکه مدعی شده ایجنت شاگردش 7 میلیارد برای جلب رضایت او خواهد گرفت مُهر باطلی بر این تصورات است.

با همه اینها باید گفت اگر چنین پیشنهادی واقعیت داشته باشد حتی با در نظر گرفتن پول های کلانی که پیش از این بی حساب و کتاب در فوتبال این مملکت خرج شده، باید داوران گینس را به ایران فراخواند تا رکورد دیوانه کننده ترین پولی که برای جذب یک بازیکن نه چندان مطرح در نظر گرفته شده را به نام این شاگرد تارتار ثبت کنند!