مرضیه غفاریان: دلال بودن یا سالم بودن مهدی تارتار این روزها ترجیع بند سخنان مخالفان و حامیان کادر فنی ذوب آهن شده است. سرایش نخستین بند آن هم روز جمعه از روی سکوی های استادیوم فولادشهر شروع شد؛ جایی که هواداران ذوب آهن شاهد باخت سنگین تیم محبوبشان برابر پرشورهای تبریز بودند. طرفداران این تیم اصفهانی که خونشان از ناکامی های گاندوها در چندین بازی متوالی لیگ برتر و همچنین حذف این تیم پرافتخار نصف جهان در اولین گام از رقابت های جام حذفی به جوش آمده بود سرمربی سبزپوشان این دیار را سیبل انتقادات خود قرار دادند. آنها با متهم کردن تارتار به دلالی، او را مقصر ناموفق بودن ذوب آهن در کسب نتایج درخور معرفی کردند.

سرمربی جوان گاندوها اولین کسی بود که به این اتهام علیه خودش واکنش نشان داد و این انگ را تاوان سالم کار کردن خود دانست. پس از آن هم مدیران سابق و فعلی باشگاه ذوب آهن به حمایت از تارتار پرداختند. مجتبی فریدونی، مدیرعامل سابق باشگاه ذوب آهن با تبرئه تارتار از انگ دلالی اشکال این سرمربی که در گذشته زیر نظر او کار می کرد را در این دانست که بلد نیست مانند سایر مربیان نمایش بازی کند و با انداختن توپ به میدان مدیران، خودش را از زیر بار فشار نجات دهد. جانشین فعلی فریدونی در رأس مدیریت ذوب آهن هم با کرسی دار سابق این باشگاه اصفهانی هم عقیده است. علی احسانی با بیان اینکه تارتار از مربیان پاکدست فوتبال ایران است تأکید کرد او اصلاً در خرید بازیکن، مسئولیتی برعهده ندارد.

با همه اینها و با قبول اینکه نمی توان تمام تقصیرات در نتیجه نگرفتن ذوب آهن را به گردن مهدی تارتار انداخت و او را به زد وبند در خرید و فروش بازیکنان متهم کرد اما باید حق را به طرفداران این تیم اصفهانی داد که سکاندار تیم محبوبشان را متهم ردیف اول عدم نتیجه گیری گاندوها معرفی کنند. 

تارتار همانطور که مدیرعامل ذوب آهن گفته فقط لیست می‌دهد و کمیته نقل و انتقالات تیم است که مسیر را برای افزودن مهره های مورد نیاز این سرمربی پیش می‌برد اما مسئولیت بازیکنانی که او انتخاب می کند با خودش است. اشکال تارتار بیش از آنکه به سالم بودن او یا نمایش بازی نکردنش مرتبط باشد به این مربوط است که در هنگام بستن تیمش به رده های میانی جدول می اندیشد. اما قرار گرفتن در رده های هفتم و هشتم چیزی نیست که هواداران این تیم اصفهانی را که نایب قهرمانی لیگ قهرمانان آسیا، نایب قهرمانی لیگ برتر و  چندین قهرمانی در جام حذفی و قهرمانی در سوپرجام را یدک می کشد، راضی کند.

ایراد کار تارتار آنجاست که پیش از شروع فصل دست روی مهره های گرانقیمت نمی گذارد و از مدیران باشگاه نمی خواهد که حداقل یکی دو بازیکن باتجربه و نامی در کنار جوانان آینده دار و بازیکنان لیگ یکی در اختیار او قرار دهند. قناعت بیش از حد این سرمربی و کنار آمدنش با بهانه بودجه کم ذوب آهن از سوی سردمداران این باشگاه است که صدای طرفداران گاندوها را در آورده است.

شاید اگر مهدی تارتار به همان اندازه که به قول فریدونی مراقب است مدیربرنامه بازیکنی با قیمتی گزاف و غیرواقعی سرباشگاه کلاه نگذارد روی تقویت تیمش با جذب بازیکنان باکیفیت تر سماجت به خرج می داد حالا  تیمش در رده دوازدهم جدول دست و پا نمی زد. این سرمربی معتقد است هدفش حفظ تیم فصل گذشته اش بوده که در ابتدای فصل با بدشانسی ۴۰ درصد آن را زمانی که نقل و انتقالات تمام شده از دست داده؛ اما به همان اندازه که نمی توان همه ناکامی های ذوبی ها را گردن تارتار انداخت نمی توان از مصدومیت پی در پی مهره های کلیدی و همچنین از دست دادن سینا اسدبیگی تحت عنوان یک بدبیاری ساده گذشت.

نحوه و زمان جدایی اسدبیگی، یکی از اصلی ترین گزینه های مورد نیاز تارتار، بیش از آنکه به شانس بد ذوبی ها مرتبط باشد به عملکرد ضعیف این باشگاه در تنظیم قرارداد با بازیکنان برمی گردد. علاوه بر این، تارتار اگرچه مربی جوانی است ولی اینقدر تجربه دارد که بداند آسیب دیدگی متوالی شاگردانش می تواند علتی اساسی تر از بداقبالی داشته باشد؛ از شیوه بدنسازی آنها گرفته تا نحوه تمرینات، میزان استراحت و یا پایبند بودن بازیکنانش به قواعد زندگی فوتبالیست های حرفه ای. گاهی هم زمین بازی و برخوردهای خشن در میدان و عواملی دیگر می تواند در این موضوع دخیل باشد که سرمربی ذوب آهن بهتر از هرکسی از آنها مطلع است. اما تارتار اصرار دارد روی این مسائل که گریبان تیمش را گرفته و همچنین رکورد گاندوها در دریافت کارت قرمز هم اسم بدشانسی بگذارد.

این درست که لحظاتی در فوتبال وجود دارد که شانس حرف اول را در آن می زند اما اینکه ذوبی ها در سه بازی اخیر دو اخراجی داشته اند برخلاف عقیده تارتار، چیزی جز بدشانسی است. به نظر، شاگردان این سرمربی جوان نه تنها از نظر جسمانی بلکه از لحاظ روحی روانی هم نیاز به تجدید قوا دارند. ضمن اینکه همانطور که بابت نتایج بد گاندوها نمی توان انگشت اتهام را تنها به سوی تارتار اشاره رفت، نمی توان بی روحیه بودن این تیم اصفهانی و عدم تمرکز سربازان تارتار در مسابقات را هم به پای هواداران ذوب آهن نوشت، چه اینکه آنها تنها در هفته گذشته پس از مدتها موفق شدند در ورزشگاه حضور یابند اما ناکامی سبزوسفیدهای اصفهانی مدتها پیش از آن و زمانی که شعار نارضایتی طرفدارانشان روی سکوها طنین انداز شود استارت خورده بود.

پربیراه نیست اگر بگوییم قناعت بیش از حد ذوب آهن در یارگیری پیش از فصل، دل بستن به شکست ناپذیری های پی درپی در نیم فصل نخست، راضی شدن به ترمیم تیم با افزودن چند بازیکن درجه چندم و جذب نکردن حتی یک مهره تراز بالا به بهانه کمبود بودجه، همه اینها عواملی است که دست به دست هم داده تا ذوب آهن از روزهای اوجش فاصله بگیرد؛ با این تفاسیر، باید اذعان کرد باز جای شکرش باقی است که این تیم با این بضاعت کمی که دارد به قعر جدول سقوط نکرده است. گاندوها نه آنطور که سرمربی آنها معتقد است روی دور بدبیاری افتاده اند و نه می توان چشم انتظار روزهای خوب تر از قرارگرفتن در رده های میانی جدول برای آنها بود. اینطور که از شواهد امر پیداست آنها تکلیف خودشان را با فوتبال مشخص کرده اند. ذوب آهن نمی خواهد به روزهای اوجش برگردد و به فاصله چند رده ای از جمع تیم های نامزد سقوط دل خوش کرده است.