خبر آنلاین : زمستان بود و هوا با کسی تعارف نداشت؛ سرد سرد. دخترک حدوداً چهار ساله کز کرده بود کنج دیوار؛یک سمتش مادر و سمت دیگر دیوار؛ پتویی کهنه و رنگ و رورفته تنها پناهگاهش بود تا شاید انگشتان و دستان ناز و نحیفش از گزند سرما در امان باشند.

چه سمفونی غریبی و چه روزگار عجیبی؛ اینجا تهران است، نه؛ اینجا ایران است. این تصاویر تلخ را بارها و بارها در همه جا دیده ایم؛ ربطی هم به کم کاری دولت روحانی و احمدی نژاد و هاشمی و... ندارد.

سئوال من اما این است؛ هر کدام از ما با دیدن چنین صحنه هایی چه می کنیم؟ معمولاً یکی دو حالت بیشتر ندارد؛ یا به جیبمان نگاه می کنیم و در حد توان، اسکناسی دو یا پنج یا ده هزار تومانی یا شاید کمی بیشتر حواله شان می کنیم و رد می شویم و می رویم پی کارمان.

حالت دیگرش هم این است که می بینیمشان و حالا به هر دلیلی از همان کمک اندک هم دریغ می کنیم و حس می کنیم با کمکمان به آنها گداپروری کرده ایم؛ البته که برای استفاده ابزاری از وجود نازنین آن کودک معصوم ناراحت می شویم، بله ناراحت می شویم که چرا باید این نازنین دختر در این ساعات شب و در این فصل سال به جای اینکه در خانه ای گرم خوابیده باشد، اینجاست؛ گوشه خیابان.

کدامیک از ما می شویم «مهشید خسروی»؟ او را تازه شناختم. به صورت کاملاً اتفاقی در اینستاگرام؛ پیجش را دوستی معرفی کرد؛ بانویی که بی هیچ چشم داشتی هر آنچه در توان دارد صرف کمک به نیازمندان می کند.

برایش هم فرقی نمی کند کجای ایران؛ از ری شهر و ماهشهر تا زاهدان و سراوان، از یاسوج و سنندج تا آبادان و آبدانان.

سمعک ندا، عینک مسلم، نیازهای خانه سالمندان،کمک به محله آجرپزی حومه تهران و خیلی کارهای خوب دیگر که به همت بانویی عاشق و البته کمک مردم ایران انجام می شود.

روش کار هم اینگونه است: نیازمندان از طریق همین صفحه اینستاگرام -که حدود 125 هزار عضو دارد-به او معرفی می شوند، خانم خسروی پس از پیگیری و اطمینان از نیاز نیازمند آن مشکلات را با دنبال کنندگانش مطرح می کند؛ کمک ها جمع می شوند به فاصله اندکی به دست نیازمندش می رسد...

سپاس از همه «مهشید» های با غیرت ایران که معنی کامل انسانیت هستند.