باشگاه خبرنگاران جوان : اگرچه شنیدن کلماتی مانند زمین خواری، رانت خواری و رشوه خواری باعث برانگیخته شدن تعجب شنونده نمی شود اما شاید کمتر کسی اصطلاح «دریاخواری» را شنیده یا لمس کرده باشد. اما چند وقتی است برخی سودجویان به طمع در اختیار گرفتن سواحل بکر دریا در شمال و جنوب کشور اقدام به خشک کردن قسمتی از این آب‌های زلال و ایجاد زمین های مصنوعی کرده اند.

ساخت و ساز در حاشیه ساحل ها و خشک کردن دریا این روزها یکی از پر هزینه ترین و شایع ترین معضلات استان های شمالی و جنوبی کشور است. به طور حتم شهروندان استان گیلان، مازندران و بندرعباس با معضل دریاخواری و ساخت و ساز بی رویه در حاشیه ساحل ها روبه رو هستند. این روزها پر و خشک کردن دریا یکی از پر ریسک ترین و پر هزینه ترین اقدامات است؛ اما اکنون میلیاردرهای سرمایه گذاری را مشاهده می کنیم که اقدام به ساخت پاساژ و هتل در دل دریا می کنند.

در «دریاخواری» عده ای به صورت غیرقانونی بخشی از یک ساحل را می گیرند، ده ها کامیون خاک در دریا می ریزند و آن را خشک می کنند تا بتوانند ساخت و ساز انجام دهند. این خشک کردن دریا علاوه بر کاسبی میلیونی و گاه میلیاردی برای عده‌ ای سودجو، باعث از بین رفتن اکوسیستم منطقه و بر هم زدن نظم طبیعت می ‌شود. همچنین، کار ساخت‌ و ساز در حریم دریاها نه تنها باعث از بین رفتن منظر عمومی دریا می ‌شود، بلکه معضلات و خسارت‌های زیست محیطی بسیاری را به همراه دارد.

قطعاً ساخت و ساز در حاشیه دریا به نوعی تجاوز به حریم دریا و تصرف اموال عمومی است که دولت باید نسبت به این موضوع توجه جدی داشته باشد. هیچ فرقی بین زمین خواری و کوه خواری با دریاخواری نیست؛ زیرا تمام این موارد به نوعی تصرف و تجاوز به اموال عمومی است. ساخت و ساز بی رویه در حاشیه ساحل و خشک کردن ساحل برای ساخت و ساز تبعات و پیامدهای زیادی به دنبال دارد که مهمترین آن خطر جانی برای افراد ساکن در آن منطقه است.