کتاب‌هاي تاريخ در مدارس ايران، از مرور بي‌کفايتي سلسله‌هاي مختلف در حفظ حريم کشور لبريز شده‌اند و انگار سال‌ها بعد، کتاب‌هاي تاريخ فوتبال ايران داستان‌هاي زيادي از انقراض رؤياي چند نسل از فوتباليست‌هاي مستعد به دست سلسله پيروانيان خواهند نوشت.

اميرحسين پيرواني، يک بازنده تمام‌عيار است. يک مربي کوچک. مردي در يک جايگاه غلط که در شرايط استاندارد، مسير رسيدن به نيمکت تيم ملي اميد را بايد هنگام راه‌رفتن در خواب طي مي‌کرد. وقتي شروع به حرف زدن مي کند، حوصله بازيکنان را سر مي‌برد و وقتي حرف‌هايش را به پايان مي‌رساند، انگيزه‌ را به خميازه تبديل مي‌کند. مرور کارشناسي‌هاي فوتبال اين چهره در تلويزيون، عمق اطلاعاتش از فوتبال را نمايان مي‌کند اما فدراسيون‌نشين‌ها، شيفته‌اش هستند. چرا که او هم درست مثل خودشان از متن فوتبال دور است و به سطحش نزديک. پسر خوب و کم‌حرف فدراسيون، تيم جوانان را در جام‌جهاني به رده آخر گروهش دوخت و به تهران برگشت تا ترفيع بگيرد. ‌تا به شغل موردعلاقه‌اش برسد. جوان‌ها، نردبان او براي رسيدن به تيم ملي اميد بودند. نردبان مردي که هيچکس‌ سقوطش را نديد تا فوتبال ايران را در برابر عمان، به زانو دربياورد. ايران حتي به جام ملت‌ها در رده اميد نرسيد تا آقاي مربي در انتظار بازگشت به پايتخت براي ترفيع ديگري باشد.

فاجعه از لحظه‌اي آغاز مي‌شود که فدراسيون فوتبال مربي شکست‌خورده تيم ملي جوانان را براي رده حساس اميد انتخاب مي‌کند. پيرواني شکست مي‌خورد و بهانه مي‌آورد. شکست مي‌خورد و توجيه مي‌کند. شکست مي‌خورد و از کجي زمين حرف مي‌زند. او تحت آموزه‌هاي برادر بزرگ‌تر، توجيه‌کردن را بهتر از مربيگري بلد است. برادري که يک عمر از پنارت و وقت اضافه گلايه کرد. بازيکنانش هميشه براي اولين بار ورزشگاه آزادي را مي‌ديدند و بضاعت تيمش هميشه در کمترين حالت ممکن بود. شاغلام را با شعر و شکست به ياد مي‌آوريم. در بازي‌هاي آسيايي ژاپن و کره، او را شکست دادند تا ايران با سه بازيکن بزرگسال، حتي يک مدال حلبي در اين جام به دست نياورد. اميرحسين، جانشين خلف پيرواني بزرگ است. بازنده متبحر. آنها در کنار هم برادران منندز هستند و فوتبال، مادر بي‌گناهي که در مقابل سيل گلوله‌ها قرار مي‌گيرد. در فوتبالي که هميشه تصميم‌گرفتن به فکر کردن در آن اولويت‌داشته، پيروانيان شهاب‌سنگ‌هايي به نيت نابودي رده اميد هستند.