تا پیش از دیدار تدارکاتی با میزبان جام جهانی 2018 در روسیه، شیلی و سوئد آخرین رقبای بزرگ تیم ملی در دیدارهای دوستانه به شمار می‌رفتند. تیم کی‌روش فروردین ماه 95 روبروی این دو رقیب گرفت و تا یک سال و نیم بعد، هیچ مسابقه دوستانه‌ای با تیم‌های ملی مطرح و درجه یک دنیا برگزار نکرد. نبرد با شیلی، سوئد و روسیه، اعتماد به نفس تیم ملی را بالا برد و قواره تیم را بزرگ‌تر کرد. صحبت از صربستان و اوکراین به عنوان رقبای بعدی این تیم، فرصت فوق‌العاده‌ای برای افزایش تجربه پسران کی‌روش به نظر می‌رسید اما درست مثل همیشه بین وعده‌های مجازی فدراسیون برای دیدارهای دوستانه و حریفان واقعی تیم ملی در این دیدارها، کیلومترها فاصله بود. اوکراین با آندری شوچنکو، تبدیل به یکی از تیم‌های جذاب اروپایی شده و صربستان در نهایت اقتدار به جام جهانی راه پیدا کرده است اما حریفانی که ماه آینده روبروی ایران قرار می‌گیرند، پاناما و ونزوئلا خواهند بود. سوئد تیم سی‌ام و صربستانی تیم سی و هشتمین رنکینگ فیفا به شمار می‌روند اما یوزپلنگ‌ها در فیفادی‌های بعدی، با تیم‌های چهل و نهم و پنجاه و یکم مسابقه خواهند داد.

پس از روسیه و برزیل، ایران سومین تیمی بود که جواز حضور در جام جهانی 2018 را به دست آورد. فدراسیون فوتبال فرصت خوبی داشت تا از این صعود زودهنگام برای برنامه‌ریزی دیدارهای تدارکاتی مفید استفاده کند اما درست مثل همیشه، وعده دیدارهای ویژه با برنامه‌ریزی مسابقه‌های معمولی تغییر کرد. تیم ملی برای رقم زدن اولین صعود تاریخ‌اش از مرحله گروهی جام جهانی، بیشتر از هر چیزی به فاکتور تجربه نیاز دارد اما رقابت با تیم‌هایی که ابدا قدرتمندتر از ایران نیستند، نمی‌تواند کمک چندانی برای این صعود باشد. تیم کی‌روش در جام جهانی حداقل با 2 تیم قوی‌تر روبرو خواهد شد و آماده نبودن برای چنین رقابتی، نتایج تلخی به همراه خواهد داشت. در چند سال گذشته، بحران دیدارهای تدارکاتی تیم ملی به تحریم‌ها ربط داده می‌شد اما ایران هنوز به مصاف رقبایی می‌رود که در دوران اوج تحریم‌ها برای تیم ملی مناسب به نظر می‌رسیدند.