نصف جهان: «کارلوس کي‌روش» يک معجزه به ايران بدهکار است و شايد حالا وقتش باشد.

چند روز تا اولين بازي در روسيه؛ ديدار حياتي دو تيم نااميد گروه در سن‌پترزبورگ که کنار اسپانيا و پرتغال در انتظار معجزه‌اي هستند تا شايد شانس صعود پيدا کنند. ملاقات با مراکش در سن پترزبورگ، رقابتي حياتي که پايان تلخ آن مي تواند حکم به خروج ايران از تورنمنت دهد. کافي است بازنده باشيم تا برخلاف احتمالات رياضي، در همان روز اول شانس صعودمان، به صفر مطلق ميل کند. براي همين هم تورنمنت حساس پيش از افتتاحيه براي ما آغاز شده بود؛ رقابتي که از هفته ها و ماه‌ها پيش همه را درگير کرده بود! از روزي که «کافو» گوي ايران را برداشت تا در ترسناک‌ترين گروه مسابقات باشيم؛ کنار اسپانيا، پرتغال و مراکش بايستيم.

به قول يکي از ورزشي نويسان، نااميدي در روزهاي اول پس از قرعه‌کشي به پرخاشگري در ماه‌‌هاي بعد رسيد؛ پرخاشگري کي‌روش نسبت به مربيان ليگ‌برتري بخاطر اردوهاي بلندمدت، پرخاش‌‌هاي کريمي به کي‌روش و پرخاش انتقادي روزنامه‌نگاران عليه سرمربي تيم ملي. ماه‌هاي سختي را گذرانده ايم اما حالا در آستانه شش روز به اولين بازي در جام‌2018 آن چيزي که از اردوي ايران در روسيه مخابره مي‌شود لبخند مطمئن ستاره‌هاي ايران است. اگر تا پيش از اين تيم‌ملي غرق در خبرهاي حاشيه، زير سايه بدخلقي کارلوس کي‌روش و آماج حملات منتقداني شده بود که به تيم «ملي» ايران مي‌تاختند حالا تک تک فريم‌هايي که از اردوي کي‌روش مي‌بينيم موجي از اميدواري را به ما منتقل مي کند.

اين خوش‌بيني و اميدواري نه از روي خوش خيالي، که به دليل سابقه احترام‌برانگيز کي‌روش در ايران است؛ مردي که حالا هفتمين سال حضورش در ايران را تجربه مي کند و شبيه به رئيس جمهوري که دو دوره متوالي از مردم کشورش رأي اعتماد گرفته، اين بار هم در جام جهاني روي نيمکت ما مي‌نشيند.

کي‌روش چهار سال در روزي که همه از نبرد با آرژانتين قالب تهي کرده بوديم، ايران را به تيمي تبديل کرد که 90 دقيقه و چند ثانيه بهترين آرژانتين را با آماده‌ترين «مسي» غافلگير کرد. اما معجزه آنجا اتفاق نيافتاد و «مازيچ» داور صرب که يک پنالتي مشکوک را براي ايران نگرفت، در وقت اضافي بازي در سوتش دميد؛ نه به معناي پايان بازي که به معناي گل مسي! معجزه کي‌روش که در بلوهوريزونته نيمه‌تمام ماند، چند ماه بعد ‌مي‌توانست در کانبرا تمام شود. بازي با عراق در يک چهارم نهايي جام‌ملت هاي آسيا 2015؛ اين بار هم يک داور سد راه ما و معجزه بود. تيمي که به راحتي بايد عراق را شکست مي داد اما اخراج ناغافل مهرداد پولادي. آن کام‌بک‌هاي حماسي ايران به بازي و آن حذف تلخ.

و حالا براي سومين بار، از ماه ها پيش کورسوي اميد به معجزه در دل ما روشن شده و حالا اين خنده‌هاي مطمئني که از ستاره‌هاي ايران از اردو مي‌بينيم ما را به خلق حماسه اميدوارتر مي‌کند. کي‌روش يک معجزه به ايران بدهکار است و شايد حالا وقتش باشد. همه اين اتفاقات تلخ و سياهي که در ماه هاي گذشته تجربه کرديم با تماشاي يک عکس از تمرين تيم دود مي‌شود.

اما در کنار انتظار معجزه از آقاي جنتلمن به سراغ برخي از منتقدان وي برويم که به نوعي و به صورت ناخودآگاه به مخالف و بدخواه تيم ملي هم تبديل شده اند و مي خواهيم از آنها درخواستي داشته باشيم.

يکي از رسانه هاي سياسي در صفحه ورزشي خود چه زيبا نوشت که پيچ هاي تاريخي براي يک ملت فقط منحصر به سياست و موضوعاتي از اين دست نيست و و در ورزش هم اين اتفاق وجود دارد. از پيچ تاريخي لحظه‌هايي در زندگي وجود دارد که ارزش واقعي‌شان بعدها مشخص مي‌شود. مهم اين است که آدم بالغ، اهميت اين «پيچ‌هاي تاريخي» را به‌موقع درک کند. سر بازي ايران و اسپانيا، چند ميليارد نفر آن طرف ايستاده‌اند و دلشان مي‌خواهد اهالي سرزمين تيکي‌تاکا رقيب آسيايي‌شان را گلباران کنند. در چنين محشر کبرايي، همه اميد آن 11نفر سرباز بدلباس که شايد بعضي‌هاي‌شان را دوست هم نداشته باشيم، به ملتي است که همخون و هم‌تاريخشان هستند. خيالتان تخت باشد که اسپانيا آن روز به هوادار اضافي با پاسپورت ايراني نياز ندارد، درست مثل چهار سال پيش که آرژانتين به چنين حامياني نياز نداشت. شايد سر جام‌جهاني قبلي هم بعضي‌ها به هر دليلي از تيم‌ملي دل‌چرکين بودند، اما واي به حالشان اگر بزنگاه تاريخي بازي با آرژانتين را تشخيص ندادند و در آن 90دقيقه تاريخي کنار مردمشان نايستادند. آنها اگر موقع دزديده شدن پنالتي اشکان از ته دل فرياد نزده باشند و اگر موقع گل مسي گوشه چشمشان خيس نشده باشد، اين پيچ تاريخي را گم کرده‌اند و تا آخر دنيا به خودشان بدهکارند. داريم به يک پيچ بزرگ ديگر مي‌رسيم. بياييد همه حامي تيم ملي مان باشيم.