کشور باستاني ژاپن برغم وسعت کم و فقدان منابع طبيعي زيرزميني بي دليل به يک ابرقدرت اقتصادي تبديل نشده است.

در اين کشور آداب و فرهنگي وجود داشته و دارد که ژاپني ها با پيروي از آنها توانسته اند تا اين اندازه پيشرفت کرده و موفق شوند. در متن زير با اصول، اخلاق، آداب و فرهنگ ژاپن به طور مختصر آشنا شده و به راز موفقيت اين کشور و ملتش پي مي بريم. اين متن در جام جم آنلاين منتشر شده و البته در هيچ کجاي آن اشاره نشده که بعضي از اين آداب ژاپني به شوخي شبيه است!

ژاپني ها اصلاً پس انداز نمي کنند.

-تورم درژاپن معمولاً يا صفر است يا منفي است.

-در ژاپن خانه ويلايي بزرگ به ندرت پيدا مي شود.

-از کار مردن در ژاپن، يک افتخار است.

-حقوق يک معلم معادل 7500 دلار در ماه است.

-شکست درکار، براي يک مدير، برابر مرگ است.

-تمام معلمان دوره ابتدايي ، خانم هستند که گاهي از مادران بچه‌ها دلسوزترند.

-هنگام تعطيلي مدارس، بچه‌ها گريه مي کنند.

-خانم ها در ژاپن، بعد از ازدواج،معمولاً کارنمي کنند.

-مردان حقوق خود را به همسران خودمي دهند و از آنها پول توجيبي مي گيرند.

-دانش آموزان درژاپن از اول تا سوم ابتدايي، هيچ امتحاني ندارند.

-در ژاپن دانش آموزان همراه با مدرسين هر روز به مدت ربع ساعت به نظافت مدرسه مي پردازند و اين کار باعث تربيت نسلي متواضع و حريص بر نظافت مي گردد.

-هر شهروند ژاپني که سگ داشته باشد،هميشه کيف و کيسه هاي خاصي براي برداشتن فضولات آن به همراه دارد.

دقت بر نظافت را سرلوحه اخلاق خود قرار داده اند.

-کارگر نظافت و رفتگر را «مهندس بهداشت» مي نامندکه ماهانه پنج الي هشت هزار دلار آمريکايي مي گيرد و براي ورود به اين پيشه بايد امتحانات کتبي و شفاهي داد.

-ژاپن هيچ منبع طبيعي ندارد(نفت و گاز و سنگ و خاک و فولاد و مس و... ) و سالانه در معرض صدها زلزله قرار مي گيرداما اين مسائل باعث نشده که اين کشور را از اينکه دومين کشور اقتصادي در جهان باشد، باز دارد.

-هيروشيما فقط طي ده سال توانست، از لحاظ اقتصادي به همان هيروشيماي قبل از سقوط بمب هسته اي بازگردد.

-استفاده از تلفن همراه در قطار، رستوران و تمام اماکن بسته ممنوع است و در موبايل هايشان به جاي کلمه «بي صدا» از کلمه «اخلاق» استفاده شده است.

-يکي از مواد درسي اول تا ششم ابتدايي(گامي به سوي اخلاق) است که در آن اخلاق و شيوه تعامل با ديگران را آموزش مي دهد.

-با اينکه ژاپن از ثروتمندترين کشورهاي دنياست، اما والدين براي کودکانشان پرستار و مربي نمي گيرند زيرا پدر ومادر هستند که مسئول فرزند و خانواده به شمار مي آيند.

-از اول ابتدايي تا سوم دبيرستان چيزي به نام «مردودي» ندارند چون هدف تربيت، نهادينه کردن مفاهيم و ساختن شخصيت است نه فقط تعليم و تلقين.

-در سلف سرويس ها هر کسي به اندازه نياز خود غذا برمي دارد و آخر کار در بشقاب شان چيزي نمي ماند...اسراف وجود ندارد.

-ميانگين تأخير قطار در سال هفت ثانيه است، مسئولين مربوطه، بابت اين تأخير،هر آخر سال از مردم معذرت خواهي مي کنند.

مردماني هستند که ارزش وقت را مي دانند و با دقتي پايان ناپذير بر ثانيه و دقيقه ها حريص هستند.

-دانش آموزان در مدارس مسواک خود را برداشته و بعد از صرف غذا، دندان خود را تميز مي کنند و از همان کودکي مراقب سلامتي خود هستند.

-مدير مدرسه نيم ساعت قبل از تقسيم شدن غذا از غذاي دانش آموزان مي خورد تا از سلامتي آن مطمئن شود و اگر از او بپرسي که چرا، مي گويد: اين دانش آموزان، آينده ژاپن هستند.